Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

SAMUEL BECKETT: ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ.

Posted on Φεβρουαρίου 14, 2008 by ΣΠΙΘΑΣ

ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ

Αποσπάσματα

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ:
"Τούτη τή στιγμή, όμως, σέ τούτη έδώ την άκρη, ή ανθρωπότητα όλόκληρη είμαστε έμείς, έίτε μας αρέσει είτε όχι. Άς σπεύσουμε νά επωφεληθούμε, λοιπόν, πρίν είναι πολύ άργά! Άς έκπροσωπήσουμε έπάξια κι έμείς γιά μιά φορά τή σιχαμένη φάρα είς τήν όποίαν μάς έριξε ή μαύρη μας μοίρα! Τί λές καί σύ; ( Ό Έστραγκόν δέ λέει τίποτα.)

Είναι βέβαια αλήθεια ότι καθήμενοι έδώ μέ τά χέρια σταυρωμένα καί σταθμίζοντας τά ύπέρ καί τά κατά τιμάμε εξ ίσου το είδος μας. Ή τίγρη δεν κάθεται ποτέ νά το σκεφτεί, ή τρέχει νά βοήθησει τούς όμοίους της, ή χώνεται στην πλησιέστερη λόχμη. Άλλά τό θέμα δέν είν' αυτό . Το θέμα είναι τί κάνουμε έμείς έδώ, μάλιστα, ίδού ή άπορία . Καί έχουμε τήν εύτυχία νά ξέρουμε τήν ´απάντηση. Ναί, μέσα σ' αυτή τήν απέραντη σύγχυση, ένα είναι ξεκάθαρο:
Περιμένουμε νά έρθει 'ο Γκοντό....

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ:
Ά, ναί.


ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Ή τό σκοτάδι. Τό βέβαιο είναι πώς οί ώρες είναι άτελείωτες, κάτω άπ' αύτές τίς συνθήκες, καί είμαστε αναγκασμένοι νά τίς σκοτώνουμε μέ διάφορα καμώματα πού, πώς, νά τό πώ, πού μπορεί έκ πρώτης όψεως νά μοιάζουν λογικά, μέχρι πού μάς γίνονται συνήθεια. Θά μού πείς, βέβαια, πώς τό κάνουμε γιά νά μή χάσουμε τά λογικά μας. Άναμφισβήτητα. Μήπως όμως δέν έχουμε κιόλας χαθεί στά άέναα κι άνήλιαγα άβυσσαλέα βάθη; Aυτό λέω καμιά φορά μέ τό νού μου . Παρακολουθείς τό συλλογισμό μου ;

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ:
´Όλοι μας γεννιόμαστε τρελοί. Καί μερικοί παραμένουν διά βίου.

............

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ:
Ανέβασε τά βρακιά σου.
EΣΤΡΑΓΚΟΝ: Ά ναί.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Λοιπόν, φεύγουμε;
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Πάμε.


Δεν σαλεύουν.